hiç yeltenmediğim bir şey. çünkü rüyalarımı ya hatırlamam, ya kelimelere dökülemeyecek kadar farklı boyutlarda ve sürreal olurlar ya da unutmak isterim.
ama ilk defa bir rüyamı kalıcı kılmak istedim çünkü silinip gitmesini istemedim. sanırım burası yazmak için uygun.
son bir yıldır, onu kaybettiğimden beri, babamı rüyalarımda çok sık görüyorum. bazen çok kötü anıların içinde görüyorum ve ağlayarak uyanıyorum. genelde ise önümde bir adam yürüyor ve ona çok benziyor, "gitmemiş işte burada" diye koşuyorum ve yabancı bir adamla karşılaşıyorum. tüm günüm kötü geçecek kadar etkiliyor bu rüyalar beni. ama bu sabah mutlu uyandım çünkü arkasından koştuğum adam gerçekten babamdı. ilk defa gülümserken gördüm onu, bana sarıldı uzun uzun kokladım. hep giydiği yeleği üstündeydi. bunun bir işaret olduğuna inanmak istiyorum galiba, "artık mutlu olabilirsin" dedi bana.